Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Η τάξη της Αγάπης

Πρέπει να γνωρίζει κάποι­ος την τάξη της αγάπης, την όποια διδάσκει ό νόμος (του Θεού), πώς μεν πρέπει να αγαπά τον Θεό, πώς δε τον πλησίον και την γυναίκα και τον εχθρό, μή­πως γίνει χωρίς τάξη και παράδοξη ή εκπλήρωσης της αγάπης· διότι πρέ­πει να αγαπά μεν τον Θεό με όλη την καρδία, την ψυχή, την δύναμη και την αίσθηση, τον δε πλησίον όπως τον εαυ­τό του, την γυναίκα δε, εάν είναι καθαρωτέρας ψυχής, όπως ό Χριστός την Εκκλησία, ό δε περισσότερος εμπαθής όπως το δικό του σώμα (γιατί έτσι προστάζει ό εντολεύς των τοιούτων απόστολος Παύλος), τον εχθρόν δε με το να μη ανταποδίδει το κακό, άλλα να αμείβει την αδικία με ευεργεσία.
Τώρα δε, μπορείς να δεις συγκεχυμέ­νη και άτακτη την αγάπη των πολλών, ενεργούμενη με ακατάλληλο τρόπο και με πλάνη, αυτοί οι όποιοι τα χρή­ματα και τις τιμές και τις γυναίκες, εάν κείνται θερμότερα προς αυτά, εξ όλης της ψυχής και της δυνάμεως αγα­πούν, ώστε να θέλουν και την ζωή τους να προσφέρουν, τον Θεό δε τόσο όσο νομίζουν, τον δε πλησίον μόλις και επιδεικνύουν την προς τους εχθρούς διαταχθείσα αγάπη. Ή δε προς τον μισούνται σχέση είναι το να αντιμε­τωπίζουν αυτούς πού τους λύπησαν με μεγαλύτερο κακό.
 Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Η παραβολή του σπορέα

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού. Και εν τω σπείρειν αυτόν ο μεν επεσε παρά την οδόν, και κατεπατήθη, και τα πετεινά του ουρανού κατέφαγεν αυτό· και έτερον έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν εξηράνθη δια το μη έχειν ικμάδα· και έτερον έπεσεν εν μέσω των ακανθών, και συμφυείσαι αι άκανθοι απέπνιξαν αυτό και έτερον έπεσεν εις την γην την αγαθήν, και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα. Ταύτα λέγων εφώνει· ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Επηρώτων δε αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· τις είη η παραβολή αυτή.
Ο δε είπεν υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού, τοις δε λοιποίς εν παραβολαίς, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν. Εστί δε αύτη η παραβολή· ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού- οι δε παρά την οδόν εισίν οι ακούσαντες, είτα ερχεται ο διάβολος και αίρει τον λόγον πό της καρδίας αυτών, ίνα μη πιστεύσαντες σωθώσιν.


Οι δε επί της πέτρας οι όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν ουκ εχουσιν, οι προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αφίστανται. Το δε εις τας άκανθας πεσόν, ούτοι εισίν οι ακούσαντες, και υπό μερίμνων και πλούτου και ηδονών του βίου πορευόμενοι συμπνίγονται και ου τελεσφορούσι.


Το δε εν τη καλή γη, ούτοι εισίν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή. Και ταύτα λέγων εφώνει· ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω». 


Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Το «Μέγα Όνομα»

Σύντομη λέξη, με ευρύ νόημα! Μικρή λέξη, με θαυμαστή δύναμη
Εμείς, οι Χριστιανοί, όταν βλέπουμε την καρποφορία της δουλεμένης γης, την ομορφιά της φύσης, την ώρα που ντύνεται με την πράσινη φορεσιά της, τα αστέρια ψηλά στον ουρανό τη νύχτα, τον ήλιο, το πρωί, την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο και με αγάπη προφέρουμε τη λέξη: Θεός.
Γνωρίζω πως υπάρχουν και πολλοί που δεν το μνημονεύουν. Γνωρίζω πως πολλοί δεν χαίρονται, όταν αναφέρεται αυτό το όνομα. Γνωρίζω, πως πολλοί ασχημονούν και το βεβηλώνουν. Αυτό δεν με εκπλήσσει. Όσο σημαντικότερος είναι ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερους εχθρούς έχει. Ο Θεός έχει περισσότερους εχθρούς, από οποιοδήποτε σημαντικό άνθρωπο στη γη, επειδή η μεγαλοσύνη του Θεού ξεπερνά τη μεγαλοσύνη του κάθε ανθρώπου.
Το όνομα όμως του Θεού, εάν οι άνθρωποι δεν το μνημονεύουν, χάνει τη σημασία του και τη μεγαλοσύνη του;
Σίγουρα όχι. Το όνομα του Θεού θα είναι «μέγα», είτε το μνημονεύουν οι άνθρωποι, είτε όχι. Ακόμη και εάν οι άνθρωποι δεν επικαλούνταν το όνομα του Θεού, θα Τον επικαλούνταν τα αμέτρητα αστέρια και οι μυστικές λεγεώνες του πνευματικού κόσμου, που Αυτός δημιούργησε.
Ο Θεός έχει θεμελιώσει τη δόξα Του σε μια βάση πιό στερεή απ’ ότι είναι η ανθρώπινη γενιά. Το να χτίζει κανείς τη δόξα του στους ανθρώπους, είναι σαν να τη χτίζει πάνω στην άμμο. Το να χτίζει κανείς τη δόξα του στο ανθρώπινο γένος, είναι σαν να τη χτίζει σε μία φευγαλέα σκιά.
Όχι, η δόξα του Θεού δεν εξαρτάται από εμάς, αντίθετα η δική μας δόξα εξαρτάται από το Θεό – και η δόξα μας και η ευτυχία μας. Αναλογιστήκατε όμως πόσο λιγότερη ευτυχία θα υπήρχε ανάμεσα στους ανθρώπους, εάν το όνομα του Θεού λησμονιόταν στη γη ξαφνικά; Αν ο άνθρωπος δεν επικαλούνταν κάποιον πιό ισχυρό, πιό ανώτερο από τον εαυτό του; Εκατομμύρια άνθρωποι, που συνέδεσαν τη ζωή τους μόνον με το όνομα του Θεού, θα αισθάνονταν όπως νιώθει εκείνος, ο οποίος κρατιέται πάνω από τον γκρεμό από ένα κλαδί και ξαφνικά γλιστρά το χέρι του από το κλαδί.
Ακόμη και εάν αποσιωπάται το όνομα του Θεού, εάν μισιέται ή και εάν δυσφημείται, αυτό το όνομα δεν είναι δυνατό να εξαλειφτεί και να σβηστεί.
Εμείς ερχόμαστε και φεύγουμε, αλλά το όνομα του Θεού μένει γραμμένο με φλογερά γράμματα στον ουρανό.
Το όνομα του Θεού πλουτίζει τη ζωή του ανθρώπου. Όποιος το αρνηθεί, αρνιέται ένα μεγάλο αγαθό. Όταν το σβήσει από την καρδιά του και από το νου του, στερεύει γι’ αυτόν μια ηθική και πνευματική πηγή.
Όταν προτρέπει άλλον άνθρωπο να το αρνηθεί, λεηλατεί από τον πλησίον του, μεγαλύτερο πλούτο από το ασήμι και τον χρυσό, επειδή ο Θεός είναι ο «θησαυρός» του ανθρώπου.
Επιθυμία μου είναι, αγαπητοί αδελφοί, όλοι εσείς, να διαφυλάξετε αυτόν τον θησαυρό μέσα σας, που είναι πολυτέλεια για τα ζώα, αλλά ανάγκη για τον άνθρωπο.
Αν ο άνθρωπος ζούσε μόνο με το ψωμί, ο Θεός θα ήταν για αυτόν πολυτέλεια. Αλλά ο άνθρωπος δεν ζει μόνον με το ψωμί. Αν ο άνθρωπος είχε μόνο το στομάχι, ο Θεός θα ήταν το λιγότερο απαραίτητο πράγμα. Αλλά ο άνθρωπος έχει και νου και καρδιά, τα οποία απαιτούν και αυτά το ίδιο τροφή όπως το στομάχι. Για το νου και την καρδιά του ανθρώπου, δεν υπάρχει πιο υγιής τροφή από το Θεό. Όποιος κρύβει στο νου και στην καρδιά του το Θεό, αυτός βαδίζει σε σίγουρη νίκη.
Εάν οι πιό σοφοί άνθρωποι στην ιστορία, είχαν αδιαλείπτως το Θεό στο νου και στην καρδιά, πώς εμείς, που είμαστε λιγότερο σοφοί, θα αρνηθούμε να εισέλθει ο Θεός στο νου και στην καρδιά μας;
Εάν οι πιο ισχυροί άνθρωποι στην ιστορία, πίστευαν πως ο Θεός είναι ο μέγας πλούτος, πώς εμείς, οι λιγότερο δυνατοί μπορούμε να απορρίψουμε αυτόν τον θησαυρό; Εάν οι πιό μορφωμένοι λαοί του κόσμου διαφυλάσσουν το όνομα του Θεού σαν κάτι ιερό, πώς εμείς που είμαστε λιγότερο μορφωμένοι ντρεπόμαστε για το όνομα αυτό;
Όποιος επιθυμεί να δημιουργεί μεγάλα έργα, αυτός πρέπει να έχει και υψηλούς στοχασμούς. Η πιό σημαντική σκέψη, ο πιό υψηλός στοχασμός που χώρεσε ποτέ σ’ ένα ανθρώπινο μυαλό, είναι η σκέψη για τον Θεό.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ομιλίες, για την αισιοδοξία, την απαισιοδοξία, το “Μέγα Όνομα” και την ανάσταση των νεκρών»,-αποσπάσματα-, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2012)