Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων και η ανθρώπινη τύφλωση

Επιστολή 36 του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ
7 Ιουλίου 1968

   Ναι, και εγώ επίσης το πήρα απόφαση ότι το μυστήριο των διαπροσωπικών σχέσεων θα παραμείνει για μένα άλυτο ως το τέλος των ημερών μου, τέλος που ήδη πλησιάζει[1]. Έχει ενισχυθεί μέσα μου η συνείδηση ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι στον ένα ή τον άλλο βαθμό είμαστε τυφλοί.
Βλέπουμε κάποιο μέρος της παγκόσμιας ζωής και βασιζόμαστε στις κρίσεις μας από τη «μερική» αυτή θεώρηση. Η μερική, ατομική αυτή θεώρηση κυριεύει τον άνθρωπο τόσο ισχυρά, ώστε να μην μπορεί να κρίνει διαφορετικά, παρά βασιζόμενος στη δική του αντίληψη ή, όπως είπα, θεώρηση των πραγμάτων.
Ως συνέπεια της χαρακτηριστικής σε όλους μας τυφλώσεως, όλοι ανεξαιρέτως, δεν κατανοούμε πότε πληγώνουμε τους άλλους, πότε καταστρέφουμε τη ζωή τους, πότε κρίνουμε γι’ αυτούς σύμφωνα με την αντίδραση εκείνη που αποδείχθηκε συνέπεια ίσως κάποιας δικής μας ενέργειας.
Γνωρίζουμε ότι στη βάση της προσωπικής μας συνείδησης βρίσκεται η επιθυμία του αγαθού, η αναζήτηση της τελειότητος, και κινούμενοι από τη βεβαιότητα για το δίκαιο της αναζητήσεώς μας τείνουμε αθεράπευτα να δικαιώνουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Και αυτό αποτελεί κοινή αρρώστια όλων μας. Από αυτό προέρχονται οι άλυτες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Άλυτες, γιατί ο καθένας δικαιώνει τον εαυτό του απορρίπτοντας τη δικαιοσύνη του άλλου που στέκεται απέναντί του.
Δεν τα γράφω αυτά με σκοπό να σου καταλογίσω εκ νέου οτιδήποτε. Δεν γνωρίζω ποιος πρώτος με κάποια ορατή ή αόρατη κίνηση της ψυχής του προξένησε πληγή στην άλλη ψυχή. Γνωρίζω μόνο ότι δεν είναι δυνατό να σωθεί ο κόσμος διαφορετικά, παρά μόνο με το «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» [Ματθ. 6,12.].
Η δύναμη λοιπόν αυτή της συγχωρήσεως για τις πληγές που μας προξένησαν εκπορεύεται από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτή ήταν φυσική στον άνθρωπο πριν από την πτώση του, αλλά τώρα είναι για μας υπερφυσική. Εμείς δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε με δική μας δύναμη για τον πόνο που ζήσαμε.
Σου έγραψα ήδη, μου φαίνεται, ότι από πολύ παλιά άρχισα να βλέπω όλα όσα «συμβαίνουν» σε μένα, όχι μόνο ως προσωπικό μου δράμα ή ακόμη και τραγωδία, αλλά ως αποκάλυψη εκείνων που διαδραματίζονται στον ανθρώπινο ωκεανό, στην απεραντοσύνη της ζωής του κόσμου, που περνάει από μένα σαν θάλασσα από κάποιον «πορθμό». Ο πορθμός αυτός δεν είναι η ίδια η θάλασσα, αλλά το νερό μέσα σε αυτόν είναι το ίδιο με το νερό της θάλασσας. Και αυτό αποτελεί τον δρόμο για τη βαθύτερη κατανόηση των λόγων του Χριστού: «Πάντα ούν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτε και υμείς ποιείτε αυτοίς»[3] Ματθ. 7,12.
Συνεπώς αυτό είναι η μάθηση μας, το σχολείο μας· αυτό αποτελεί τον δρόμο προς την παγκόσμια γνώση, την οδό για την αφομοίωση της διδαχής του Χριστού, ως τότε ακατανόητης, παραμορφωμένης από τα πάθη και την «τύφλωση» μας. Λοιπόν, αγαπητή μου Μαρία, ειρήνη σε σένα και χάρη Άνωθεν. Και μην φοβάσαι, δεν θα σε ανησυχήσω άλλο με τίποτε που θα μπορούσε να σου θυμίσει την πληγή σου.
Εγώ ο ίδιος είμαι τυφλός και δεν θυμάμαι καθόλου την πρώτη εκείνη χειρονομία μου, που εσύ κατανόησες με τον τρόπο που γράφεις γι’ αυτή. Συγχώρησέ με και δώσε μου την αγάπη σου…

Σημειώσεις
[1]Η παράγραφος αυτή είναι απάντηση του Γέροντος Σωφρονίου στο γράμμα της Μαρίας της 2ας Ιουλίου 1968, όπου αυτή γράφει για κάποια παρεξήγηση στις σχέσεις με έναν κοινό γνωστό.
[2]Ματθ. 6,12.
[3] Ματθ. 7,12. Πρβλ. Λουκ. 6,31.

Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Σαχάρωφ, Γράμματα στη Ρωσία, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλίας, 2009, σ. 114-115.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Οι τελευταίες μέρες του Γέροντος Σωφρονίου του Αγιορείτου, της Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, (+11 Ιουλίου 1993)

Τέσσερις μέρες πριν πεθάνει έκλεισε τα μάτια του και δεν ήθελε να μας μιλήσει περαιτέρω. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό κι όχι θλιμμένο, αλλά γεμάτο ένταση. Είχε την ίδια έκφραση, όπως όταν θα τελούσε τη λειτουργία. Δεν άνοιγε τα μάτια του, ούτε πρόφερε λέξεις αλλά σήκωνε το χέρι του ευλογώντας μας. Μας ευλογούσε χωρίς λόγια κι εγώ κατάλαβαινα ότι θα έφευγε. Έτσι δεν ήθελα να τον απασχολώ. Προηγουμένως συνήθιζα να προσεύχομαι ώστε ο Θεός να επεκτείνει το γήρας του, όπως λέμε στη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου «το γήρας περικράτησον». Αλλά κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών είδα ότι έφευγε κι έτσι άρχισα να λέγω: «Κύριε δώρισε στο δούλο σου πλουσίαν είσοδον στη βασιλεία σου». Προσευχόμουν χρησιμοποιώντας τα λόγια του αποστόλου Πέτρου, όπως διαβάζουμε στη Β’ Επιστολή του (Β’ Πέτρου α’ 11).
Έτσι έλεγα επιμόνως :«Θεέ μου, δώρισε πλουσίαν είσοδον στο δούλο σου και τοποθέτησε την ψυχή του μαζί με τους Πατέρες του» και ονόμαζα όλους τους συντρόφους του ασκητές πού ήξερα ότι είχε στο Αγιον Όρος, αρχίζοντας από τον Άγιο Σιλουανό και μετά όλους τους άλλους.
Την τελευταία μέρα πήγα να τον δω στις έξι το πρωΐ. Ηταν Κυριακή και τελούσα την πρωϊνή λειτουργία, ενώ ο πάτερ Κύριλλος μαζί με τους άλλους ιερείς θα τελούσαν τη δεύτερη. Αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο να μας αφήσει τη μέρα εκείνη. Πήγα και άρχισα την Πρόθεση. Οι Ώρες άρχισαν στις εφτά και μετά ακολούθησε η λειτουργία. Είπα μόνο τις ευχές της Αναφοράς, διότι στο μοναστήρι μας έχουμε τη συνήθεια να τις διαβάζουμε εκφώνως. Για τις υπόλοιπες η προσευχή μου ήταν συνεχώς: «Κόριε, δώρισε πλουσίαν είσοδο στη βασιλεία σου στο δούλο σου». Η λειτουργία εκείνη ήταν διαφορετική απ΄όλες τις άλλες. Τη στιγμή που είπα «Τα άγια τοις αγίοις» ο πάτερ Κύριλλος εισήλθε το ιερό. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο, άρχισε να κλαίει κι εννόησα ότι ο πάτερ Σωφρόνιος είχε φύγει. Ρωτώντας ποιά ώρα είχε αναχωρήσει ήξερα ότι ήταν η ώρα πού διάβαζα το ευαγγέλιο. Πήγα παράμερα, διότι ο πάτερ Κύριλλος ήθελε να μιλήσει μαζί μου και μου είπε: «Μετάδωσε την Κοινωνία στους πιστούς και μετά ανακοίνωσε την αναχώρηση του πατρός Σωφρονίου και κάνε το πρώτο Τρισάγιο θα κάνω το ίδιο στη δεύτερη λειτουργία». Έτσι διαμοίρασα τον Αμνό και μετάλαβα· μετέδωσα στους πιστούς τη Θεία Κοινωνία και τελείωσα τη Θεία Λειτουργία. Δεν γνωρίζω πώς τα κατάφερα. Μετά βγήκα έξω και είπα στον κόσμο: «Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός ο Θεός μας είναι το σημείο του Θεού για όλες τις γενεές αυτής της εποχής, διότι στα λόγια του βρίσκουμε τη σωτηρία και τη λύση κάθε ανθρώπινου προβλήματος. Και τώρα πρέπει να κάνουμε όπως μας διδάσκει η λειτουργία, δηλαδή να ευχαριστήσουμε, να ικετεύσουμε, να παρακαλέσουμε. Έτσι ας ευχαριστήσουμε το Θεό πού μας έχει δώσει τέτοιο πατέρα κι ας προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του». «Ευλογητός ο Θεός ήμων…», κι άρχισα το Τρισάγιο. Τον βάλαμε στην εκκλησία για τέσσερις μέρες, διότι η Κρύπτη δεν ήταν ακόμη τελειωμένη κι ο τάφος δεν είχε ακόμην κτισθεί. Τον αφήσαμε ακάλυπτο στην εκκλησία για τέσσερι μέρες και συνεχώς διαβάζαμε τα άγια Ευαγγέλια από την αρχή ως το τέλος, ξανά και ξανά, όπως είναι το έθος για ιερείς. Διαβάζαμε τα άγια εϋαγγέλία και διαβάζαμε Τρισάγια καιι άλλες προσευχές. Είχαμε τις ακολουθίες, τη λειτουργία αυτός ήταν εκεί, στη μέση της εκκλησίας για τέσσερεις μέρες Ήταν σαν Πάσχα, ήταν τέτοια όμορφη κι ευλογημένη ατμόσφαιρα! Κανένας δεν έδειξε οποιανδήποτε υστερία, καθένας προσευχόταν με έμπνευση. Είχα ένα φίλο αρχιμανδρίτη πού συνήθιζε να έρχεται στο Μοναστήρι κάθε χρόνο και να περνά λίγες εβδομάδες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τον πατέρα Ιερόθεο Βλάχο, ο οποίος έγραψε το βιβλίο «Μια βραδιά στην έρημο του Αγίου Όρους». Τώρα είναι μητροπολίτης Ναυπάκτου. Έφτασε μόλις έμαθε ότι ο πάτερ Σωφρόνιος πέθανε. Αισθάνθηκε την ατμόσφαιρα και μου είπε: «Αν ο πάτερ Σωφρόνιος δεν είναι άγιος, τότε δεν υπάρχουν άγιοι». Έτυχε να έχουμε μερικούς μοναχούς από το Άγιον Όρος, οι οποίοι ήρθαν για να δουν τον πάτερ Σωφρόνιο, μα δεν τον βρήκαν ζωντανό. Ο πάτερ Τύχων από τη Σιμωνόπετρα ήταν ένας από αυτούς. Κάθε φορά πού έρχονταν Έλληνες στην Αγγλία για ιατρικούς λόγους είχαν την συνήθεια να έρχονται στο Μοναστήρι για να τους διαβαστεΐ μια προσευχή από τον πάτερ Σωφρόνιο, διότι πολλοί είχαν θεραπευθεί. Την τρίτη ή την τέταρτη μέρα μετά το θάνατο του πάτερ Σωφρονίου ήρθε μια οικογένεια με ένα παιδί δεκατριών χρονών. Είχε όγκο στον εγκέφαλο κι η εγχείρηση του ήταν καθορισμένη για την επόμενη μέρα. Ο πάτερ Τύχων ο Σιμωνοπετρίτης ήλθε και μου είπε: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ λυπημένοι ήρθαν και δεν βρήκαν τον πάτερ Σωφρόνιο. Γιατί δεν διαβάζεις μερικές προσευχές για το παιδί»; Του είπα: «ας πάμε μαζί. Έλα και κάνε μου τον αναγνώστη. Θα διαβάσουμε μερικές προσευχές στο άλλο παρεκκλήσι». Πήγαμε και διαβάσαμε τις προσευχές για το παιδί και στο τέλος ο πάτερ Τύχων είπε: «Ξέρεις, γιατί δεν περνάτε το παιδί κάτω από το φέρετρο του πάτερ Σωφρονίου; Θα θεραπευθεί. Χάνουμε το χρόνο μας διαβάζοντας προσευχές». Του απάντησα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, διότι ο κόσμος μπορούσε να πει ότι μόλις έχει πεθάνει και ήδη προσπαθούμε να προωθήσουμε την αγιοποίηση του. «Να το κάνεις εσύ», του είπα. «Είσαι Αγιορείτης μοναχός. Δεν θα πει κανένας τίποτε». Πήρε το αγόρι από το χέρι και το πέρασε κάτω από το φέρετρο. Την επομένη έκαναν εγχείρηση στο παιδί και δεν βρήκαν τίποτε. Έκλεισαν το κρανίο και είπαν: «Λανθασμένη διάγνωση. Θα ήταν πιθανώς φλόγωση». Έτυχε το παιδί να συνοδεύεται από ένα γιατρό από την Ελλάδα, πού είχε τις πλάκες ακτίνων Χ πού έδειχναν τον όγκο, πού τους είπε: «Ξέρετε καλά τί σημαίνει αυτή η “λανθασμένη διάγνωση”». Το παιδί μεγάλωσε. Τώρα είναι 27  χρονών και είναι πολύ καλά.
Αρχ. Ζαχαρίας

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Παναγία Βλαχερνών Λεπενούς!

Το έτος 1903, η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε μέσω οράματος στην Βασιλική Μεσινδιάνου, ευλαβή κάτοικο του χωριού Λεπενούς, και της υπέδειξε τον τόπο στον οποίο βρισκόταν θαμμένη η εικόνα της.
Η Βασιλική συμπαραστατούμενη από τον ιερέα του χωριού και αρκετούς κατοίκους, σκάβοντας στο σημείο όπου η Παναγία είχε υποδείξει στο όραμά της, εντόπισαν μια πέτρα μεγάλου μεγέθους, με εσωτερική λαξευτή εσοχή εντός της οποίας βρίσκονταν η εικόνα της Θεοτόκου, αγιογραφημένη σε μουσαμά, φέροντας την επιγραφή «Παναγία η εν Βλαχέρναις».
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες, λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές συνθήκες της υπαίθρου στις αρχές του 20ου αιώνα, η Γερόντισσα Βασιλική με δωρεές των κατοίκων της Λεπενούς ανήγειρε το Παρεκκλήσιο, που σώζεται ως σήμερα. Μετά την ανεύρεση της Ιερής Εικόνας, η Βασιλική αφιερώθηκε ολοτελώς στην Παναγία.
Εμπιστεύθηκε το σύζυγο και τα παιδιά της στην πρόνοια του Θεού και διέμεινε ως μοναχή σε παραπλήσιο κτίσμα του Ναού, διακονώντας πνευματικά του προσκυνητές.
Το Ναιδριο και η Ιερή Εικόνα της Θεοτόκου, αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί σπουδαίο προσκύνημα για το χωριό της Λεπενούς, την περιοχή του Βάλτου, του Ξηρομέρου και του Αγρινίου από την εποχή του Μεσοπολέμου έως σήμερα. Αρκετές, είναι οι διηγήσεις προσκυνητών, οι οποίοι αναφέρουν θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας των Βλαχερνών στη ζωή τους.
 
Την 1η και 2α Ιουλίου, η ενορία του Αγίου Γεωργίου του Δ.Δ Λεπενούς Αγρινίου, εορτάζει το Ιερό Παρεκκλήσιο  της «Παναγίας της εν Βλαχέρναις», που βρίσκεται σε απόσταση 700  μέτρων, ανατολικά από το κέντρο του χωριού. Το παρεκκλήσιο ανεγέρθηκε στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Αιτία για την ανέγερση του παρεκκλησίου ήταν η θαυματουργική ανεύρεση Ιερής Εικόνας της Θεοτόκου.
Το έτος 1903, η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε μέσω οράματος στην Βασιλική Μεσινδιάνου, ευλαβή κάτοικο του χωριού Λεπενούς, και της υπέδειξε τον τόπο στον οποίο βρισκόταν θαμμένη η εικόνα της. Η Βασιλική συμπαραστατούμενη από τον ιερέα του χωριού και αρκετούς κατοίκους, σκάβοντας στο σημείο όπου η Παναγία είχε υποδείξει στο όραμά της, εντόπισαν μια πέτρα μεγάλου μεγέθους, με εσωτερική λαξευτή εσοχή εντός της οποίας βρίσκονταν η εικόνα της Θεοτόκου, αγιογραφημένη  σε μουσαμά, φέροντας την επιγραφή «Παναγία η εν Βλαχέρναις».
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες, λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές συνθήκες της υπαίθρου στις αρχές του 20ου αιώνα, η Γερόντισσα Βασιλική με δωρεές των κατοίκων της Λεπενούς ανήγειρε το Παρεκκλήσιο, που σώζεται ως σήμερα. Μετά την ανεύρεση της Ιερής Εικόνας, η Βασιλική αφιερώθηκε ολοτελώς στην Παναγία. Εμπιστεύθηκε το σύζυγο και τα παιδιά της στην πρόνοια του Θεού και διέμεινε ως μοναχή σε παραπλήσιο κτίσμα του Ναού, διακονώντας πνευματικά του προσκυνητές.
Το Ναΐδριο και η Ιερή Εικόνα της Θεοτόκου, αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί σπουδαίο προσκύνημα για το χωριό της Λεπενούς, την περιοχή του Βάλτου, του Ξηρομέρου και του Αγρινίου από την εποχή του Μεσοπολέμου έως σήμερα. Αρκετές, είναι οι διηγήσεις προσκυνητών, οι οποίοι αναφέρουν θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας των Βλαχερνών στη ζωή τους.
- See more at: http://www.amen.gr/article14535#sthash.4VzpDlVC.dpuf
Την 1η και 2α Ιουλίου, η ενορία του Αγίου Γεωργίου του Δ.Δ Λεπενούς Αγρινίου, εορτάζει το Ιερό Παρεκκλήσιο  της «Παναγίας της εν Βλαχέρναις», που βρίσκεται σε απόσταση 700  μέτρων, ανατολικά από το κέντρο του χωριού. Το παρεκκλήσιο ανεγέρθηκε στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Αιτία για την ανέγερση του παρεκκλησίου ήταν η θαυματουργική ανεύρεση Ιερής Εικόνας της Θεοτόκου.
Το έτος 1903, η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε μέσω οράματος στην Βασιλική Μεσινδιάνου, ευλαβή κάτοικο του χωριού Λεπενούς, και της υπέδειξε τον τόπο στον οποίο βρισκόταν θαμμένη η εικόνα της. Η Βασιλική συμπαραστατούμενη από τον ιερέα του χωριού και αρκετούς κατοίκους, σκάβοντας στο σημείο όπου η Παναγία είχε υποδείξει στο όραμά της, εντόπισαν μια πέτρα μεγάλου μεγέθους, με εσωτερική λαξευτή εσοχή εντός της οποίας βρίσκονταν η εικόνα της Θεοτόκου, αγιογραφημένη  σε μουσαμά, φέροντας την επιγραφή «Παναγία η εν Βλαχέρναις».
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες, λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές συνθήκες της υπαίθρου στις αρχές του 20ου αιώνα, η Γερόντισσα Βασιλική με δωρεές των κατοίκων της Λεπενούς ανήγειρε το Παρεκκλήσιο, που σώζεται ως σήμερα. Μετά την ανεύρεση της Ιερής Εικόνας, η Βασιλική αφιερώθηκε ολοτελώς στην Παναγία. Εμπιστεύθηκε το σύζυγο και τα παιδιά της στην πρόνοια του Θεού και διέμεινε ως μοναχή σε παραπλήσιο κτίσμα του Ναού, διακονώντας πνευματικά του προσκυνητές.
Το Ναΐδριο και η Ιερή Εικόνα της Θεοτόκου, αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί σπουδαίο προσκύνημα για το χωριό της Λεπενούς, την περιοχή του Βάλτου, του Ξηρομέρου και του Αγρινίου από την εποχή του Μεσοπολέμου έως σήμερα. Αρκετές, είναι οι διηγήσεις προσκυνητών, οι οποίοι αναφέρουν θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας των Βλαχερνών στη ζωή τους.
- See more at: http://www.amen.gr/article14535#sthash.4VzpDlVC.dpuf
Την 1η και 2α Ιουλίου, η ενορία του Αγίου Γεωργίου του Δ.Δ Λεπενούς Αγρινίου, εορτάζει το Ιερό Παρεκκλήσιο  της «Παναγίας της εν Βλαχέρναις», που βρίσκεται σε απόσταση 700  μέτρων, ανατολικά από το κέντρο του χωριού. Το παρεκκλήσιο ανεγέρθηκε στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Αιτία για την ανέγερση του παρεκκλησίου ήταν η θαυματουργική ανεύρεση Ιερής Εικόνας της Θεοτόκου.
Το έτος 1903, η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε μέσω οράματος στην Βασιλική Μεσινδιάνου, ευλαβή κάτοικο του χωριού Λεπενούς, και της υπέδειξε τον τόπο στον οποίο βρισκόταν θαμμένη η εικόνα της. Η Βασιλική συμπαραστατούμενη από τον ιερέα του χωριού και αρκετούς κατοίκους, σκάβοντας στο σημείο όπου η Παναγία είχε υποδείξει στο όραμά της, εντόπισαν μια πέτρα μεγάλου μεγέθους, με εσωτερική λαξευτή εσοχή εντός της οποίας βρίσκονταν η εικόνα της Θεοτόκου, αγιογραφημένη  σε μουσαμά, φέροντας την επιγραφή «Παναγία η εν Βλαχέρναις».
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες, λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές συνθήκες της υπαίθρου στις αρχές του 20ου αιώνα, η Γερόντισσα Βασιλική με δωρεές των κατοίκων της Λεπενούς ανήγειρε το Παρεκκλήσιο, που σώζεται ως σήμερα. Μετά την ανεύρεση της Ιερής Εικόνας, η Βασιλική αφιερώθηκε ολοτελώς στην Παναγία. Εμπιστεύθηκε το σύζυγο και τα παιδιά της στην πρόνοια του Θεού και διέμεινε ως μοναχή σε παραπλήσιο κτίσμα του Ναού, διακονώντας πνευματικά του προσκυνητές.
Το Ναΐδριο και η Ιερή Εικόνα της Θεοτόκου, αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί σπουδαίο προσκύνημα για το χωριό της Λεπενούς, την περιοχή του Βάλτου, του Ξηρομέρου και του Αγρινίου από την εποχή του Μεσοπολέμου έως σήμερα. Αρκετές, είναι οι διηγήσεις προσκυνητών, οι οποίοι αναφέρουν θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας των Βλαχερνών στη ζωή τους.
- See more at: http://www.amen.gr/article14535#sthash.4VzpDlVC.dpuf